derde

Hierbij was de opdracht om een bestaand gebouw te intigreren met een historische gebeurtenis. Dit is de Lousbergmarkt in Gent samen met de studentenrevolutie. We hebben gefocust op het verschil tussen man en vrouw en de toen gescheiden scholen-werelden van gender.

Opdracht : In een bestaand gebouw te Gent een atelier inrichten. We hebben gekozen voor een zeefdruk atelier met als thema drukken. En mijn persoonlijk element in licht.

Voor onze indeling vertrekken we vanuit het weefsel grid van de mesh, de drager van onze zeefdruk. Dit weefsel heeft een vierkant raster en vormt daarom de basis voor onze ruimtelijke structuur.
De constructie bestaat uit cilindervormige bakstenen, zodat ze in harmonie blijft met de bestaande muren van het gebouw. Tussen deze stenen worden glazen panelen geplaatst.
In elk vierkante kotje staat op de begane grond een UV-licht schijner en washoutbooth. Op het tweede platform bevinden zich de benodigdheden zoals papier, verf ,squeegees en ook de druktafel. Deze kunnen naar beneden worden getrokken tot op werkhoogte, deze handeling komt ook terug tijdens het drukproces zelf.
Onze kotjes laten door het UV werend glas geen UV-licht door, dit voor de tekening te beschermen tijdens het maakproces. De verfkleuren zijn tijdens het werken niet zichtbaar door rode lampen die in de ruimte hangen en worden pas bij het eindresultaat zichtbaar. Zo gaan we onwetend drukken op basis van intuïtie.

Quote van Juliaan Lampens :

Je kan buiten niet van binnen scheiden. Architectuur is als een schelp, als een huid waarin we leven.

Interieur Architectuur Theorie ->

Lezing van Lois weinthal, schrijfster van Toward A New Interior

Deze quote is de start van ons proces. We beginnen bij onszelf (de huid) en vertalen dit in relatie tot architectuur. Onze eigen vormgeving, smaak, taal komt allemaal terug in het interieur. Het is een weerspiegeling/ verzameling van ons eigen leven. Een soort afbeelding die ons representeert.

Het huis waarvan we herinneringen hebben van onze jeugd, vakanties, goed of slecht was de huid waarin we leefde. Het is een ruimte met body aan, een betekenis en die draag je mee met jezelf.

De huid kleeft aan ons en nemen we mee in elke ruimte.

Vanuit je eigen lichaam vertrekken, wat doen dingen met mijn lichaam? Wat is de invloed?

interactie
zintuigen
perceptie
participeren
Relatie kunstenaar en ontvanger meer centraal

Lygia Clark :
Ze was een Braziliaanse kunstenares die vooral bekend is om haar schilderkunst en installatiewerk.
Vanaf 1960 ontdekte Clark manieren voor kijkers (die later "deelnemers" zouden worden genoemd) om met haar kunstwerken te interageren. Clarks werk ging over de relatie tussen binnen en buiten, en uiteindelijk tussen zelf en wereld.

De beslissing van wat je draagt wordt evenals bepaald door het onbewuste. Het begint al in de kindertijd, waarin we worden gekleed door onze ouders of we het daarmee eens zijn of niet. In de tienerjaren is er een periode waarin het ontwikkelen van een eigen identiteit een grote rol speelt. Je kleedt je wel waar jij je het prettigst bij voelt, maar tegelijkertijd hangt dat samen met een uitstraling naar de buitenwereld. Het onderzoek Clothing, Identity, Embodiment, and Age (2015) toont aan dat kleding en identiteit onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. 'Kleding toont, drukt uit en geeft vorm aan onze eigen identiteit op een materiële manier. -> Net zoals de interieurs.

Bij de praktijkvakken teken ik alles met de hand. Je hand is een instrument dat iets vertaalt vanuit je brein. Ook voor de tactiliteit te hebben op papier en lagen, texturen, onderliggende kleuren te zien en ook fysiek in je handen te kunnen hebben. Je voelt er een persoonlijkheid door, een soort wijze waarin je te werk gaat/ een gevoel.
Het is voor mij ook een representatie van wie ik ben en wat ik kan.

Voor deze opdracht van ontwerpen in het tweede jaar heb ik bewust de keuze gemaakt om echt met doeken aan de slag te gaan en het ook daadwerkelijk in het park te gaan ophangen. Dit om net de sfeer te voelen als een geheel. Hoe je de doeken ziet reageren met de wind was voor mij iets heel poëtisch.
Ook de reactie van de voorbijgangers vond ik een interessant gegeven. Hoe je een "normale waslijn" ophangt in een openbaar park maar er toch veel belangstelling voor was terwijl dat iets is dat iedereen thuis zelf ook doet.

Een zetel of stoel kan zoveel meer betekenis hebben en functie dan alleen de standaard.
Ze uiten een standpunt naar de wereld toe hoe jij jouw eigen zitcultuur ervaart. Deze is anders in België dan bijvoorbeeld in India. Andere waardes en normen, culturen en opvoeding maken ons ook tot wie we zijn en hoe we dit vertalen naar onder andere meubels.
Ook de materialen waarin we deze maken zegt veel over onze cultuur en ons denken op de wereld. Zoals wil ik duurzaam zijn? Wil ik een warm gevoel uitstralen? Wil ik dit puur functioneel?
Wil ik de mensen aanzetten tot iets?

Utrecht, Centraal Museum
Collectie van 2024

Ursula K. Le Guin 1986

Ecofeminisme zoals bij Val Plumwood stelt precies hetzelfde: patriarchale, destructieve verhalen bedreigen het leven op aarde. Feministische waarden van zorg, wederkerigheid en verbondenheid zijn noodzakelijk voor overleving.
Ze identificeerde het menselijk/natuur-dualisme als een reeks genderdualismen, waaronder "mens/dier, geest/lichaam ... man/vrouw, rede/emotie, [en] beschaafd/primitief", en pleitten voor hun loslating, evenals voor het westerse idee van een rationeel, unitaire zelf, gebaseerd op empathie voor de ander.

Voor deze opdracht van positioneren twee moest je een culturele activiteit doen en hierover tekenen, onderzoek doen.
In mijn artikel ging het over de parallele praktijk van de architect en architectuur als discipline. De architect wilt deel zijn van de oplossing en niet het probleem in de wereld met bouw.
Hier heb ik zelf verder over nagedacht en een samenkomst in gevonden, HUID.
Architectuur en de mens hebben allebei een huid waarin we leven, een omhulsel, grens of barriëre.

Do hit Chair - Droog

Droog is voor mij een groep die een vernieuwend narratief brengt. De verhalen achter elk object inspireert mij zelf als ontwerper en bevestigd dat je niet altijd dingen moet maken voor een rede/functie. Soms kan het ook gewoon droog zijn en puur uit de verhalende context.

Expressie 2
De opdracht bestond uit een kamer in een kamer maken. Wij hebben dit gïinterpreteerd naar onze eigen lichamelijke maten.
De tunnel is net groot genoeg voor onze lengte om erdoor te kunnen kruipen.
dit deed me denken aan het begrip tactiliteit dat we tegen kwamen, vanuit het eigen lichaam. Wat doet deze tunnel met mij? Het antwoordt hierop was dat het benauwend moest aanvoelen net als de dunne gang waar je normaal gezien passeert. Je komt op het einde van de tunnel waar je een stukje omhoog stapt en je hebt een verademing omdat je eruit bent en je kan zien naar de ruimte rondom je. Uit je eigen "huid" kruipen.
Als eindbeeld hebben we hiervan een video gemaakt hoe we door de tunnel kropen als een soort performance.

Voor mijn GIP in het zesde middelbaar heb ik een ontmoetingsruimte ontworpen voor leerlingen die bijles willen krijgen maar als de school-studente er geen plek voor heeft kon hij naar deze plek gaan. De buitenruimte was voor iedereen toegankelijk.
In het glas voor de ruimte heb ik een oranje tint gestoken. Deze helpt om de concentratie te verhogen en om rust te vinden. Het zorgt ook voor een stress verlaging.

Zelf ben ik vaak bezig met licht en lichtinval. Zeker in de architectuur en interieur speelt dit eigenlijk de belangrijkste rol voor mij. Ik wordt er zelf door geïnspireerd en gefascineerd.
En dit zoek ik ook vaak op in mijn eigen foto's.

Voor licht (mijn element) in het atelier heb je ook wit licht nodig zodat je ogen niet t elang blootgesteld worden aan het rode licht. Dit kan een raar effect krijgen. Hiervoor heb ik een wit licht ontworpen vanuit de doeken van Jill haar water element. Ik zou witte doeken spannen aan het plafond van de ateliers langs de binnenkant en hierin een wit licht laten doorschijnen. Zo is het contrast tussen het rode en witte licht minder fel. Het wit licht zal difuus zijn waardoor je ogen beter kunnen aanpassen tussen deze twee.

Voor het licht in het bos ben ik vertrokken vanaf de vorm van de mesh die we ook gaan spannen in het bos. Dit is een vierkante vorm en hieruit heb ik een vierkante spiegel gehaald. Deze zou ook bevestigd worden aan de palen.
Overdag zie je de rode spiegel als volglijn waarop er daglicht zal geschenen worden als licht.
In de avond zal de spiegel ook een led verlichting krijgen langs de rand van de spiegel om zo als licht nog steeds een lichtlijn te kunnen vormen.

Zelf vindt ik de ateliers die rood licht/glas hebben een leuk experiment. Je ziet je eigen kleuren niet tijdens het proces maar pas als je buiten komt of het witte licht aansteekt voor naar buiten te gaan.
Ik denk dat veel mensen dit zou kunnen helpen om minder na te denken over hoe het eruit zal zien maar om je gewoon mee te laten nemen door het proces.
Ikzelf twijfel ook heel lang over welk kleurgebruik en of het wel "mooi" zal zijn maar dit gevoel zal wegvallen in ons atelier.